Little Boy & Nightingale (B) Blues 'n Roots Het Perron Hamme (17-12-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Het Perron info band: Little Boy & Nightingale © Rootsville 2022

De laatste dagen van het jaar zijn in zicht, maar toch volgen de optredens elkaar nog snel op. Gisteren  nog in Eikevliet, vandaag wat dichter bij huis want eindelijk nog een goede blues in Het Perron in Hamme. Dat kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Op bezoek, een duo heel fijne mensen, zijnde Little Boy & Nightingale aka Wouter Verhelst en Ilse Van Dooren. Een tweetal naar mijn hart met een liefde voor muziek en ook voor elkaar. Altijd mooi om te zien en fijn om te horen. Beiden hebben een passie voor blues, country en rock 'n roll. Dit straalt er zeker vanaf tijdens hun optredens. Een breed repertoire dat zich niet enkel beperkt tot blues maar zeer gevarieerd loopt over swingende rock’n roll , country en het betere rootswerk.

Het geheel uitgevoerd op akoestische gitaar, mondharmonica, percussie en de aangename stem van Ilse Van Dooren, die zich tijdens de coronaperiode had toegelegd op de ukelele, ook dat nog!
Ondanks de bijtende koude was de Hamse joint toch nog redelijk goed gevuld en iedereen keek uit naar dit optreden, en gelijk hadden ze.

Ons duo had er zelf veel zin en lieten  ‘When The Circle Be Unbroken’ van de Carter Family op ons los, gevolgd door ‘Rock ’n Roll Never Dies’ eentje afkomstig van hun cd. De sfeer zat er dan ook onmiddellijk in.  Ongelofelijk wat Wouter uit zijn akoestische gitaar weet te persen. En het ging verder met ‘I’m In The Mood’ en ‘Mercury Blues’ van KC Douglas, nummertje uit 1952. Ja, ze kennen zeker en vast hun klassiekers. Zeker als je nadien Willie Dixon’s ‘You Can’t Judge A Book By The Cover’ op je boterham krijgt. Wouter en Ilse spelen zich de ziel uit het lijf, hij op gitaar en harmonica en zij al roffelend op de percussie of op de ukelele.

Het publiek deed lekker mee en er werd hier en daar met de twee meegezongen. Blues was één van de hoofdmoten van het programma natuurlijk en we kregen ‘Baby What You Want Me To do’ en het onvermijdelijke ‘Big Boss Man’ van Jimmy Reed. En hier kregen we een echte “battle of the harps” want Wouter en Ilse kregen op de harmonica bijstand van Henk Dhaen en Francis Van Den Broeck (frontman van Filthy Horse). Beiden gaven serieus van jetje op de Mississippi saxofoon.

Hierna mocht de rust even weerkeren met een prachtige versie van Townes Van Zandt’s ‘If I Needed You’ en dit met de kristalheldere stem van Ilse. Kiekenboelen mijne jongen !! Met ‘When Love Comes To Town’ werd de eerste set afgesloten.

Tijd om de innerlijke mens te versterken, hier en daar een praatje te maken en we waren klaar voor deel twee. En dat begon op niveau met ‘As Tears Go By’ van de Rolling Stones gevolgd door nog een klassieker ‘Rose Garden’ van Lynn Anderson. Gebracht met een eigen twist en met hulp van het publiek dat zonder moeite het refrein kon meebrullen.

Op algemene aanvraag, enfin toch alvast op die van mij, kregen we ‘Two Louzy People’, titeltrack van de cd en een aanstekelijk ritmisch nummertje. Nice, nice, nice…
Dat Wouter meer dan overweg kan met de gitaar weten we langer dan vandaag maar ook de fijne stem van Ilse wordt tijdens dit optreden meer dan in de verf gezet zoals bij de prachtige versie van ‘Guilty’, eentje van de hand van Randy Newman. Dan haalde Wouter de slide boven voor een heel pittige versie van ‘As The Crow Flies’. De muziek bleef op tempo met ‘Old Time Rock ’n Roll’ van gouwe ouwe Bob Seeger. Met ‘I’m On Fire’ belandden wij bij The Boss en gingen we over naar The King met ‘Suspicious Mind’. Ondertussen naderden wij het einde van dit geweldig optreden en dit met ‘Shake Em On Down’ en het opzwepende ‘Working Too Hard’. Hell yeah! Dit was weer zoals het moest zijn gasten.

Niemand wou echter zomaar naar huis en er werden natuurlijk toegiften gevraagd en gekregen, en niet zomaar eentje maar wel drie na elkaar startend met Sam Cooke’s ‘Bring It On Home To Me’, het algemeen gekende ‘Honky Tonk Woman’ van de Stones om uiteindelijk te besluiten met een echte “bang” toen Rory Gallagher’s ‘Bullfrog Blues’ door de boxen schalde. Eigenlijk een song van William Harris uit 1928 maar dat bekendheid verkreeg door Canned Heat maar vooral door Rory Gallagher. Dit voor alle duidelijkheid.

Little Boy & Nightingale, bewezen alweer hun muzikale kwaliteiten, voor zover dat nog nodig mocht zijn. Ze straalden na het optreden wat ook van het publiek kan worden gezegd want iedereen had genoten, dus meer moet er hier niet meer over worden geschreven. Merci Wouter en Ilse, jullie waren weer top! Cheers guys and dolls !!!!

Marcel